Leczenie tlenem polega na podawaniu mieszaniny wdechowej o stężeniu tlenu większym niż 21%.

Najważniejszym elementem rehabilitacji pulmonologicznej w przewlekłych chorobach układu oddechowego jest celowana edukacja chorego.

Zapobieganie zaostrzeniom jest jednym z zasadniczych celów leczenia POChP.

Diagnostyka alergologiczna jest ważnym wstępnym etapem postępowania u chorych z podejrzeniem astmy.

Nowoczesne badania obrazowe umożliwiają lepsze poznanie patomechanizmu chorób obturacyjnych układu oddechowego.

Stosowanie hydrokortyzonu czy GKS doustnych drogą nebulizacji jest karygodnym błędem medycznym.

Otyłość wywiera istotny wpływ na mechanikę oddychania.

Klasyczne mukolityki są bezpieczne i dobrze tolerowane przez większość pacjentów.

Obecnie pomiar DLCO zalicza się do zestawu podstawowych badań czynnościowych w rutynowej diagnostyce pulmonologicznej.

Według danych literaturowych istnieje wyraźny związek zakażeń grypowych z pneumokokowym zapaleniem płuc.

Niejednokrotnie pierwszym objawem jest spadek tolerancji wysiłku, który chory wiąże z wiekiem.

Najnowsze badania podkreślają zagrożenia związane z użytkowaniem e-papierosów.

Do immunoterapii mogą być zakwalifikowani chorzy z udowodnioną alergią IgE-zależną.

Prawidłowa technika inhalacji leków wziewnych jest konieczna w skutecznym leczeniu astmy i POChP.

Ostatnio zainteresowanie badaczy skupia się na roli eozynofilów u chorych na POChP.

U każdego chorego należy przy każdej wizycie kontrolować umiejętność stosowania technik inhalacyjnych oraz zalecać eliminację poznanych czynników sprawczych.

Ciężkie zaostrzenie POChP, a więc takie, które wymaga hospitalizacji, jest dla chorego dużo groźniejszym zdarzeniem niż zawał serca.

W Polsce występuje znacząca nierozpoznawalność POChP.

Używanie HnB związane jest z narażeniem zarówno użytkowników, jak i osób postronnych na toksyny.

Stopień kontroli choroby koreluje z nasileniem objawów psychologicznych związanych z astmą.