Przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP) jest czwartą przyczyną zgonów na świecie, od kilku ostatnich dekad obserwuje się wzrost liczby chorych umierających na tę chorobę. Na obraz kliniczny choroby składa się przewlekłe obturacyjne zapalenie oskrzeli i rozedma, obie te składowe mogą występować w różnych proporcjach u różnych pacjentów.

Mija 95 lat od odkrycia witaminy D, a mimo to wciąż jest ona interesującym tematem badań. Dziś plejotropowe działanie witaminy D jest faktem, bowiem udowodniono, że oddziałuje ona na ponad 200 genów organizmu ludzkiego, a obecność receptora witaminy D można stwierdzić w niemal każdej jądrzastej komórce

Mimo ciągłych postępów w diagnostyce mikrobiologicznej i wprowadzenia bardzo czułych metod genetycznych, w Polsce udaje się zidentyfikować prątki gruźlicy jedynie u 70% chorych na gruźlicę płuc, ale znacznie rzadziej przy pozapłucnej lokalizacji choroby.

Zespół wątrobowo-płucny (hepato-pulmonary syndrome, HPS) obejmuje charakterystyczne anatomiczne i czynnościowe zmiany w układzie oddechowym, które rozwijają się w następstwie chorób wątroby i/lub nadciśnienia wrotnego.

Patologia związana z mukowiscydozą (cystic fibrosis, CF) została po raz pierwszy opisana przez Andersen w 1938 r. Od tego czasu dokonał się olbrzymi postęp w zakresie diagnostyki i terapii choroby, co przekłada się na wydłużenie czasu życia pacjentów. Istotną rolę odegrało w tym procesie wprowadzenie antybiotyków, leków mukolitycznych, enzymów trzustkowych wraz z odpowiednią dietą, a także skuteczniejsze techniki rehabilitacyjne ułatwiające usuwanie wydzieliny oraz nowe wytyczne w zakresie postępowania w schyłkowej fazie choroby. Ważnym elementem wydłużającym przeżycie stały się transplantacje płuc i wątroby.

Idiopatyczne włóknienie płuc (IWP) jest przewlekłym śródmiąższowym zapaleniem o niejasnej przyczynie, postępującym, powodującym włóknienie ograniczone do płuc. Choroba należy do grupy rzadkich i występuje w populacji Europy z częstością ok. 5 zachorowań/100 000/rok.

Fenotyp to zespół cech (morfologicznych, anatomicznych, fizjologicznych, biochemicznych, immunologicznych) organizmu człowieka, wykształconych w czasie jego rozwoju osobniczego (ontogenezy), który zależny jest od jego składu genowego (genotypu) i oddziałujących nań czynników środowiskowych. Fenotyp przewlekłej obturacyjnej choroby płuc (POChP) należy natomiast rozumieć jako pojedynczą cechę lub kombinację cech, którymi można opisać różnice osobnicze pomiędzy chorymi na POChP w zakresie najważniejszych elementów klinicznych tej choroby (objawów, zaostrzeń, progresji, ryzyka przedwczesnego zgonu i odpowiedzi na leki).

Receptory a- i b-adrenergiczne występują w całym organizmie, a ich pobudzenie zapewnia różne efekty fizjologiczne. Wśród receptorów b wyróżnia się receptory b1, b2 i b3. W mięśniu serca występują receptory b1 i b2, w mniejszym stopniu b3. Pobudzenie receptorów b w mięśniu serca zwiększa kurczliwość i przyspiesza częstość rytmu serca, może prowadzić do przerostu mięśnia serca i powodować działanie kardiotoksyczne.

Określenie POChP (przewlekła obturacyjna choroba płuc) zostało wprowadzone w 1964 r. Połączono wówczas dwie znane od ponad 100 lat zależne od nikotyny choroby: PZO (przewlekłe zapalenie oskrzeli) zdefiniowane przez Fletchera z Londynu oraz rozedmę opisaną przez Burrowsa z Chicago.

W ostatnich dekadach obserwuje się ogólnoświatową epidemię otyłości. Zjawisko to dotyczy wszystkich grup wiekowych, także dzieci, na wszystkich kontynentach. Pomiędzy 1980 a 2000 r. zaobserwowano wzrost o 50% częstości występowania otyłości u dzieci, młodzieży i dorosłych w USA (1). W tym samym czasie nastąpił 73% wzrost częstości występowania astmy u mieszkańców USA...